Φεβ. 2012, University Press
Αυτές τις ημέρες κρίνεται για μία ακόμη φορά το οικονομικό μέλλον της χώρας μας. Το ερώτημα που πλανάται εδώ και δύο χρόνια όχι μόνο στα εθνικά μας σύνορα αλλά και παγκοσμίως είναι εάν και πότε η χώρα μας θα πτωχεύσει.
Η καθημερινή θλιβερότητα και κοινωνική εξαθλίωση στην οποία βυθίζονται ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας καθώς και ο ολοένα αυξανόμενος δείκτης της ανεργίας δίνει σε αυτό το οικονομικό ερώτημα όμως τις κοινωνικές προεκτάσεις που οφείλει.
Ωστόσο, ανατρέχοντας κανείς στην οικονομική ιστορία της χώρας που δεν είναι γραμμένη μόνο στα βιβλία αλλά κυρίως στους δρόμους και στις βιομηχανικές περιοχές της, θα δει ξεκάθαρα πως η χώρα μας έχει από καιρό «πτωχεύσει». Η χώρα μας εδώ και αρκετά χρόνια δεν διαθέτει βιομηχανική και παραγωγική ισχύ. Τα ελληνικά εργοστάσια που κάποτε απασχολούσαν εκατοντάδες εργαζομένους και παρείχαν αρκετά ικανοποιητικά εισοδήματα στις ελληνικές οικογένειες αποτελούν παρελθόν.
Η εγχώρια αγροτική παραγωγή με τη φημισμένη ελαιοπαραγωγή, οι δυνατότητες της ελληνικής τσιμεντοβιομηχανίας με τα άριστης ποιότητας προϊόντα και την άριστη τεχνογνωσία, η κλωστοϋφαντουργία που κάποτε αποτελούσε τον δεύτερο μεγαλύτερο κλάδο όσον αφορά τον τομέα απασχόλησης του εργατικού δυναμικού μετά από τα τρόφιμα καθώς και άλλοι πολλοί τομείς με ελληνικές πρωτοτυπίες και επιτυχίες δέχθηκαν μεγάλα πλήγματα από εξωτερικούς αλλά κυρίως από εσωτερικούς παράγοντες.
Πιο συγκεκριμένα, μείζων παράγοντας για την αποδυνάμωση της βιομηχανίας είναι και η έλλειψη οργανωμένη πολιτικής διαχείρισης και αξιοποίησης του βιομηχανικού τομέα, αυτού του πυλώνα της ελληνικής οικονομίας που ήταν σχεδόν ανύπαρκτη πολύ πριν από την κρίση που βιώνουμε. Η αξιοποίηση της ελληνικής παραγωγικότητας αντικαταστάθηκε από συμφωνία εμπορικής συνεργατικότητας με άλλους, ξένους επενδυτές που σιγά-σιγά άρχισε να φθίνει της εγχώριες δυνατότητες που διέθεταν.
Επιπρόσθετα, η Ελλάδα αυτή την στιγμή δεν διαθέτει σαφές σχέδιο ώστε να προσελκύσει διεθνείς επενδυτές που θα στηρίξουν την οικονομία της και που θα αναδείξουν τους ανθρώπους της και την τεχνογνωσία της. Πάψαμε να επενδύουμε στην ελληνική οικονομία και πάψαμε να επενδύουμε στον εαυτό μας.
Σαφέστατα οι τρέχουσες αποφάσεις είναι πολύ κρίσιμες και θα χαρακτηρίσουν και το μέλλον που έχουμε μπροστά μας. Όχι μόνο για την δική μας γενιά αλλά και για τις επόμενες. Η πραγματική πτώχευση βρίσκεται στις ανεκμετάλλευτες δυνατότητες που αφήσαμε πίσω μας.
Για αυτό και σήμερα, χρειάζεται να δώσουμε ώθηση στα ελληνικά παραδείγματα που έγραψαν την ιστορία μας μέσα από στοχευμένες πολιτικές με όποια μέσα ακόμη διαθέτουμε. Χρειάζεται όχι να κατασκευάσουμε το ελληνικό όνειρο αλλά να ξαναδώσουμε πνοή στην ελληνική υπερηφάνια που ήταν κάποτε η αγροτική παραγωγή και η ελληνική βιομηχανία μας.