Σεπ.2008, University Press
Η παιδεία στην Ελλάδα και ειδικά αυτή που παρέχεται στο πανεπιστήμιο είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους. Το πρόβλημα της πανεπιστημιακής κοινότητας και της κοινωνίας ευρύτερα, δεν θα πρέπει να είναι πως θα δημιουργηθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά πως θα αναβαθμιστούν τα ήδη υπάρχοντα δημόσια.
Η καινοτομία είναι ένας παράγοντας ιδιαίτερα σημαντικός στην επίτευξη αυτού του στόχου. Σήμερα τα μεγάλα πανεπιστημιακά ιδρύματα(ιδίως της Αμερικής) κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Θεσπίζουν διαγωνισμούς που στόχο έχουν την προώθηση της καινοτομίας και κατ΄επέκταση της επιχειρηματικότητας των φοιτητών τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το διεθνώς αναγνωρισμένο MIT που έχει θεσπίσει διαγωνισμούς με έπαθλα 100.000 δολάρια για το καλύτερο επιχειρηματικό σχέδιο,200.000 δολάρια για το καλύτερο επιχειρηματικό σχέδιο σε σχέση με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τον «διαγωνισμό του ασανσέρ» για την καλύτερη παρουσίαση επιχειρηματικού σχεδίου μέσα σε ένα λεπτό.
Σε αυτούς τους διαγωνισμούς λαμβάνουν μέρος και τους διοργανώνουν περίπου 800 φοιτητές. Μέσα από αυτήν την ιδέα έχουν δημιουργηθεί μόνο από το MIT, πάνω από 80 νέες επιχειρήσεις με χρηματιστηριακή αξία άνω των 100 δις. δολαρίων. Στον αντίποδα στο Ελληνικό πανεπιστήμιο δεν έχουν τεθεί οι βάσεις για ένα τέτοιο εγχείρημα.
Ο Έλληνας φοιτητής δυστυχώς μένει απλός θεατής των εξελίξεων και συχνά «εγκλωβίζεται»από την μετριότητα με την οποία συνήθως το κράτος και το πανεπιστήμιο αντιμετωπίζουν τις καινοτόμες ιδέες του.
Μη ενθάρρυνση του φοιτητή από το πανεπιστήμιο συνεπάγεται ουσιαστικά μη πρόοδο του ίδιου του πανεπιστημίου σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι το γνωστό σε όλους facebook(site «κοινωνικής δικτύωσης») δημιουργήθηκε από έναν τριτοετή φοιτητή του Harvard ονόματι Μαρκ Ζακερμπεργκ.
Και το λέω αυτό, γιατί εκτός από την εξυπνάδα και την ικανότητα που διέθετε αυτός ο φοιτητής, βρέθηκε στο κατάλληλο περιβάλλον για να την αναπτύξει. Άλλωστε η ικανότητα και η εξυπνάδα δεν είναι προτερήματα μιας συγκεκριμένης φυλής, αλλά παγκόσμια.Συνεπώς αντίστοιχες ιδέες ελλήνων φοιτητών αδυνατούν να υλοποιηθούν καθώς δεν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον για να τις αναπτύξουν.
Αυτή η δράση και η κατεύθυνση που ακολουθούν τα ξένα πανεπιστήμια είναι αυτές που έχουν καταστήσει τόσο τους φοιτητές τους, όσο και τα ίδια, πρωταγωνιστές των εξελίξεων.
Από την άλλη, αυτή η «αντίδραση» που επιδεικνύουν τα ελληνικά πανεπιστήμια με την απαξίωση και την βία που αυτή συνεπάγεται είναι αυτά που μας καθιστούν ανίκανους να προσαρμοστούμε στις εξελίξεις και να ανταποκριθούμε σε ένα περιβάλλον συνεχώς μεταβαλλόμενο. Και το ερώτημα είναι: ΩΣ ΠΟΤΕ???