Με τα χέρια μου ακουμπώ το νερό της θάλασσας, ακριβώς όπως και εκείνοι.Ο παφλασμός και η ορμή των κυμάτων έρχεται να μου θυμίσει την παιδική μου ηλικία και τα καλοκαίρια στη Λευκάδα. Τις βόλτες στην πόλη και τα γύρω μέρη, τις μυρωδιές των φαγητών της γιαγιάς μου και την φωνή της να μου λέει «Φωτεινή…» ως επίπληξη, όταν με τα ξαδέλφια μου παίζαμε χωρίς σταματημό. Το νησί έμοιαζε για εμένα με παράδεισο στο οποίο βίωνα όμορφες στιγμές παρέα με αγαπημένους ανθρώπους.

Η ίδια θάλασσα που, εμένα με συνέπαιρνε και με ταξίδευε στον τόπο μου-σήμερα, παίρνει αυτούς τους ανθρώπους, τους πρόσφυγες όπως έχουμε μάθει να τους αποκαλούμε ξεχνώντας, πολλές φορές, ότι το όνομα τους ηχεί στα αυτιά κάποιων δικών τους προσώπων ως η μητέρα, το παιδί, η φίλη και ο φίλος, μακριά από τη χώρα τους σε αναζήτηση μίας καλύτερης τύχης «προστατευμένης» από πολέμους και άμεσους κινδύνους.

Η Συρία,γνωστή πριν το ξέσπασμα του πολέμου για την μακρά παράδοσή της στα υπέροχα υφάσματα αλλά και στα μοναδικά αξιοθέατά της σήμερα, είναι μία περιοχή σε παρατεταμένη εμπόλεμη κατάσταση, φυλακή για όσους μένουν πίσω και τόπος θύμησης για όσους την εγκαταλείπουν.

Μόνη σταθερά και στις δύο περιπτώσεις η αβεβαιότητα…Αβεβαιότητα, που στην περίπτωση εκείνων που αποφάσισαν να φύγουν για τις χώρες της Δύσης, γίνεται εντονότερη ως συνέπεια της ασυμφωνίας της Ευρώπης και του «ξαφνιάσματος» ενός ήδη ελλιπώς δομημένου κράτους, της χώρας μας.

Και ενώ πριν το τέλος Μαρτίου έιχαμε την επίτευξη της συμφωνίας μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας σε σχέση με την έναρξη της επιστροφής μεταναστών από την Ελλάδα προς την Τουρκία η κατάσταση που επικρατεί στον Πειραία, την Ειδομένη και τα νησιά του Αιγαίου βρίσκει τη χώρα μας ελλείψει σχεδίου. Εδώ και καιρό, το κενό αυτό του κράτους καλύπτουν οι ανιδιοτελείς προσπάθειες ατόμων και σοβαρών μη κυβερνητικών οργανώσεων σε τομείς όπως η σίτιση και η υγεία των προσφύγων.

Αυτό όμως δεν αρκεί καθώς, χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από τις πολιτικές του «ως συνήθως» που εφαρμόζαμε σε όλους τους τομείς, όταν μιλάμε για το προσφυγικό.

Χρειαζόμαστε, κατά την άποψή μου, εθνική συννενόηση και κοινή δράση η οποία θα δημιουργήσει τις συνθήκες για την ασφαλή τήρηση των συμφωνηθέντων, την ομαλή και πλήρη ένταξη όσων προσφύγων μείνουν τελικώς στη χώρα μας καθώς, και τον καθυσηχασμό, με επιχειρήματα, των φωνών εκείνων που βλέπουν τους πρόσφυγες ως αιτία για την αρνητική αλλαγή της κοινωνίας μας και «απειλή» για τις λίγες θέσεις εργασίας που υπάρχουν στην ήδη επιβαρυμένη οικονομία μας. Παράλληλα όμως με τις κινήσεις στο εσωτερικό, η χώρα μας πρέπει να ασκήσει πιέσεις διεθνώς τόσο για την στήριξη των προσπαθειών μας από την Ευρώπη, όσο και για την πολιτική και ανθρωπιστική προσέγγιση των προσφύγων από το σύνολο των χωρών της.

Είναι αρκετές οι φωνές της κοινωνίας που επισημαίνουν ως κεντρικό αίτιο της τρέχουσας κατάστασης την ανυπαρξία μεταναστευτικού συστήματος πριν το ξέσπασμα αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης. Κυρίως γιατί «το προλαμβάνειν είναι καλύτερο του θεραπεύειν» και ιδιαίτερα όταν μία τέτοια πολιτική δεν θα πρέπει να είναι μονοδιάστατη αλλά, επίσης, θα πρέπει να επικεντρώνεται και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι των περιοχών στις οποίες συγκεντρώνεται η μεγάλη μερίδα των προσφύγων και των μεταναστών.

Σε εποχές όπως η τωρινή, πρέπει να διασφαλίσουμε πως θα καταρτίσουμε ένα σοβαρό πλάνο αντιμετώπισης όχι μόνο στο προσφυγικό που πια, αποτελεί νούμερο ένα ζήτημα για όλη την Ευρώπη και κυρίως για τη χώρα μας, αλλά και στους υπόλοιπους τομείς όπως η παιδεία, η υγεία, και η οικονομία αφού όλα είναι αλληλένδετα.

Η θάλασσα των δύο εικόνων που αντικρίζουμε πια αντιπαραβάλλοντας τις δικές μας αναμνήσεις με εκείνες που έχουν όσοι διασχίζουν το Αιγαίο σε αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο πρέπει να αποτελέσει παρελθόν και να δώσει πάλι τη θέση της στις όμορφες αναμνήσεις που αντικρύζει και δημιουργεί κανείς φτάνοντας στα μοναδικά νησιά μας.