Κατηφορίζοντας τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας σήμερα το απόγευμα και εν μέσω της κόρνας του πίσω οδηγού,των πεζών που έτρεχαν να προλάβουν τις υποχρεώσεις της ημέρας και του ραδιοφώνου που έπαιζε ενημερωτική εμπομπή αναλύοντας όλες αυτές τις ειδήσεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι σε τι κόσμο ζεις σταμάτησα για λίγο και κοίταξα πιο προσεκτικά τα κτήρια που βρίσκονται σε αυτό τον δρόμο.

Η ένταση της καθημερινότητας με την πολύβοη κίνηση καθώς, και οι συνομιλίες των περαστικών και όσων εργάζονται επί και πέριξ της Λεωφόρου δίνουν ζωή στα πολύχρωμα ή μουντά και άλλοτε προσεγμένα,παρατημένα ή αταίριαστα μεταξύ τους κτήρια που έχουν κτισθεί εκεί.

Ναι,αυτός ο δρόμος πιστεύω πως εναλλάσσει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την κατάσταση που βίωσε και βιώνει η Ελλάδα στο πέρασμα των ετών. Μαγαζιά γεμάτα κόσμο όσο βρίσκεσαι ψηλά,κοντά στη Λεωφόρο Κηφισίας και από την άλλη προς την Πατησίων,σχεδόν στο σύνολό τους μαγαζιά με το ενοικιάζεται στην πρόσοψή τους να “περιμένουν”,μπορεί και για χρόνια, τον ενοικιαστή που θα τους δώσει σκοπό και θα τα γεμίσει ανθρώπινες φωνές.

Εκείνα όμως τα οποία μου κέντρισαν το ενδιαφέρον είναι τα κτήρια που βρίσκονται δίπλα-δίπλα και που τόσο διαφέρουν.Αναφέρομαι στις προσφυγικές κατοικίες και το Θέμιδος Μέλαθρον ή αλλιώς Άρειο Πάγο.Οι μεν πρώτες οικοδομήθηκαν το 1933-35 με στόχο να στεγάσουν τα όνειρα και τις οικογένειες των προσφύγων από την Μικρά Ασία,και στις οποίες μέχρι και σήμερα ζουν συμπολίτες μας.

Το δεύτερο στεγάζει από το 1981 το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο πολιτικής και ποινικής Δικαιοσύνης.Η πλήρης αντίθεση του επιβλητικού με το εγκαταλελειμμένο μου γεννά το ερώτημα εάν και κατά πόσο η κρίση έφερε ως αποτέλεσμα την εγκατάλειψη όσων δημιουργήσαμε ως κοινωνία ή η εγκατάλειψη αυτή αποτέλεσε έναν εξίσου καθοριστικό παράγοντα που μας οδήγησε στην κρίση.

Προσωπικά πιστεύω πως το δεύτερο είναι και το πιο πιθανό καθώς,ανακαλώ στη μνήμη μου την εγκατάλειψη των ολυμπιακών ακινήτων που τόσα χρόνια μετά και δεν έχουν αξιοποιηθεί.

Οι σκέψεις μου διακόπτονται από τη φωνή ενός μικρού παιδιού που περνάει το φανάρι έχοντας αγκαλιά μία μπάλα και από το χέρι τη μητέρα του και δείχνει ευτυχισμένο.Άραγε θα μπορέσουμε να το κρατήσουμε χαρούμενο και περήφανο με τη χώρα που θα του κληροδοτήσουμε;