Τα χρόνια που ακολουθούν θα είναι αλλιώτικα.Είναι η πρώτη μου ημέρα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και αυτή ακριβώς η πρώτη μου σκέψη καθώς, διασχίζω τη μεγάλη αίθουσα της σχολής ως πρωτοετής φοιτήτρια.Ο Καθηγητής με το “καλώς ορίσατε συνάδελφοι”, μοιάζει σαν με μιάς να ανάποδογυρίζει την κλεψύδρα του χρόνου των σπουδών μας, αυτή της οικονομικής επιστήμης, και να αφήνει πίσω του ως μία ανάμνηση όλες τις αγωνίες που φέρνουν οι πανελλήνιες, τα ατέλειωτα ξενύχτια διαβάσματος και τις νύχτες που οι σοκολάτες αποτελούσαν την μόνη επιθυμητή συντροφιά δίπλα από το βιβλίο των μαθηματικών κατεύθυνσης.
Πράγματι, τα χρόνια πέρασαν όπως ο αέρας αλλάζει τις σελίδες ενός βιβλίου,γρήγορα και με ένταση, φέρνοντας μαζί τους μνημόνια, στρατιές νέων επιστημόνων που έφευγαν στο εξωτερικό, αλλαγές κυβερνήσεων και, ιδίως, αυτό το αίσθημα αβεβαιότητας που έβλεπες σε κάθε πρόσωπο του κοντινού ή ευρύτερου περιβάλλοντός σου.

Την ίδια χρονική περίοδο και κατά τη διάρκεια των σπουδών μας χτίσαμε φιλίες, μοιραστήκαμε κοινούς προβληματισμούς αλλά, κυρίως, κοινά οράματα που ξεπερνούσαν κατά πολύ πολιτικές ταυτότητες και μας κάνανε να πιστεύουμε πως υπάρχει ένα καλύτερο μέλλον από την πραγματικότητα στην οποία θα βγαίναμε με το πτυχίο μας.Ειδικότερα, νιώθαμε πως είμαστε έτοιμοι να συμβάλλουμε σε αυτό το μέλλον με τη θέληση και τις γνώσεις μας.
Άλλωστε, όταν χαιρετηθήκαμε εκεί, στο καφέ, λίγο πιο κάτω από τη σχολή, για τα μεταπτυχιακά μας δώσαμε υπόσχεση πως θα επιστρέφαμε μετά από ένα ή δύο χρόνια πάλι πίσω στη “βάση” μας εξοπλισμένοι με διεθνείς φιλίες και ανοιχτούς ορίζοντες βλέποντας ένα άλλο σύστημα, ζώντας σε μία άλλη χωρά άλλα με την ίδια δίψα για την Ελλάδα μας.
Η επιστήμη μας βρήκε την είσοδο της στην καθημερινότητα των συμπολιτών μας, με τη μακροοικονομία να αποτελεί το κύριο θέμα συζήτησης σε κάθε σπίτι που ενδιαφερόταν για την επικαιρότητα όμως, οι νέοι επιστήμονες δεν βρήκαμε την ίδια διέξοδο να εκφράσουμε τις αγωνίες μας πόσω μάλλον τις απόψεις μας.
Τις προάλλες, βρισκόμουν με φίλους οικονομολόγους από το εξωτερικό σε ένα ελληνικό εστιατόριο στη Βοστώνη και τους ρώτησα εάν θα τους ενδιέφερε η συμμετοχή τους σε ένα συνέδριο που θα αποτελείται από νέους επιστήμονες του τομέα μας. “Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να παρουσιάσουμε τη δική μας εικόνα και σκέψεις για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα” μου απάντησαν στο σύνολό τους. Ταυτόχρονα,με ενημέρωσαν πόσο θα τους ενδιέφερε να δουν τι σκέφτονται άνθρωποι της δικής τους γενιάς για το ζήτημα αυτό.
Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα μία συζήτηση που είχα στο 2ο έτος με δύο φίλες μου κατά τη διάρκεια του μαθήματος μικροοικονομίας.Αναλύαμε κάποια μοντέλα οικονομικων στον πίνακα και λέγαμε πως θα ήταν να ανακαλύπταμε κάποιο από αυτά και εμείς και να συμβάλλαμε με αυτό τον τρόπο στην επιστήμη μας. Μην έχοντας ανακαλύψει κάποιο μοντέλο ακόμα, σκέφτομαι ότι έχουμε την ευκαιρία να συμβάλλουμε με άλλον τρόπο στον τομέα μας.
Μπορούμε, οι νέοι οικονομολόγοι, να γίνουμε μία ομάδα που θα συγκεντρώνει όλες τις διαφορετικές οπτικές και ερεθίσματα που έχουμε και από κοινού να κάνουμε προτάσεις στην Πολιτεία.Μπορούμε να διοργανώνουμε και να συμμετέχουμε σε συνέδρια για την επιστήμη μας και μέσα από αυτά να ανταλλάσουμε απόψεις και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Μπορούμε,μέσα από αυτή την ομάδα,να στηρίξουμε νέους συναδέλφους που έχουν ανακαλύψει κάτι ενδιαφέρον αλλά δεν έχουν ακόμα βρει τον τρόπο να το κάνουν ευρέως γνωστό. Σκεφτείτε το ως τον ορισμό της οικονομίας κλίμακας αλλιώς.. σαν την κλίμακα νέων οικονομολόγων-όσο πιο πολλοί μαζί τόσο μεγαλύτερα τα οφέλη.
Στο τέλος, εάν έχουμε μία ευκαιρία να συμβάλλουμε στην ενίσχυση της χώρας μας και να πετύχουμε κάτι θετικό είναι με το να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί γύρω από αυτά που μας ενώνουν. Γιατί οι νέοι επιστήμονες πιστεύουμε στη σκληρή δουλειά, έχουμε συναίσθηση των δυνατοτήτων αλλά και των υποχρεώσεών μας λειτουργώντας σε αυτή την κοινωνία,σε αυτή την οικονομία.Μπορούμε να πετύχουμε πολλά ενωμένοι και όχι μεμονωμένοι.Και είναι καιρός να ενισχύσουμε τη κοινή μας ταυτότητα και να καταστήσουμε σαφές πως μία γενιά μπορεί να χαρακτηριστεί χαμένη όταν δεν προσπαθεί και πως σίγουρα εμείς απέχουμε πολύ από αυτό τον χαρακτηρισμό.