Η σιωπή στην αίθουσα χαρακτηριστική.Για μια στιγμή κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας ψάχνοντας μία απάντηση.Τίποτα.Η ερώτηση “Αναρωτηθήκατε ποτέ τι γίνεται με τα σκουπίδια σας;” μας έχει πιάσει απροετοίμαστους.
Άλλωστε,μέχρι εκείνη τη στιγμή οι συζητήσεις στους διαδρόμους της σχολής περιλαμβάνουν μόνο “ελκυστικά” θέματα της υγείας όπως, η καινοτομία,η σύνδεση πληρωμής-απόδοσης στις παρεχόμενες υπηρεσίες των νοσοκομείων και ευρύτερα.
Όμως,η δημόσια υγεία “θωρακίζεται” από την καλή διαχείριση των απορριμμάτων μας και την ορθή αποκομιδή τους.Θέμα μείζονος και ίσης σημασίας με τα παραπάνω.Και η ερώτηση αυτή, σκοπό έχει να υπογραμμίσει την ανισοβαρή κατανομή της προσοχής μας σε θέματα περίθαλψης μέσα στο νοσοκομείο και στο σύστημα υγείας μας παρά στην διαφύλαξη της εισόδου μας σε αυτό.
Το ίδιο βράδυ,επιστρέφοντας στο σπίτι από το μάθημα σίγουρα δεν γυρίσαμε ως οι “σωματοφύλακες” της δημόσιας υγείας. Γίναμε όμως,οι φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τον ενδοιασμό να την προκαλέσουν.

Και αυτή η ερώτηση έρχεται τώρα,λίγα χρόνια αργότερα,στο μυαλό μου καθώς ακούω το αυτοκίνητο του Δήμου,πάντα τέτοια ώρα,το ξημέρωμα,να καθαρίζει την γειτονιά μας.

Επιτρέψτε μου όμως να σταθώ σε ένα σημείο που είμαι σίγουρη πως έχετε και εσείς παρατηρήσει.Τα αυτοκίνητα της συγκομιδής απορριμμάτων τις περισσότερες φορές είναι πιο βρώμικα από τους ίδιους τους κάδους.
Χειρότερα ακόμα,οι περισσότεροι εργαζόμενοι στον Δήμο δεν φορούν ειδικό ρουχισμό για την δουλειά που κάνουν.Δηλαδή,μάσκα,ειδική στολή καθώς, και γάντια για να αναφέρω μερικά παραδείγματα.Αυτό,δεν είναι λόγω κάποιας προσωπικής πεποίθησης αλλά λόγω έλλειψης των συγκεκριμένων προμηθειών.
Αποτέλεσμα;πολλοί από αυτούς να είναι οι επόμενοι ασθενείς που το σύστημα υγείας μας θα “φιλοξενήσει” στο ήδη επιβαρυμένους κόλπους του.

Ακόμη,πολλοί από αυτούς τους εργαζόμενους κουβαλούν και το “στίγμα” μίας κοινωνίας που τείνει να κατηγοριοποιεί τους πολίτες της με βάση την δουλειά την οποία κάνουν και όχι με βάση την ποιότητα του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς τους.

Είναι η κοινωνία, που την ίδια ώρα αφήνει άλλους πολίτες να μολύνουν το περιβάλλον ανεξέλεγκτα πετώντας,χωρίς δισταγμό,ότι σκουπίδι έχουν και δεν έχουν στους δρόμους της πόλης μας χωρίς να νοιάζονται πως σε αυτή την πόλη ζουν και τα παιδιά τους και άλλοι άνθρωποι.

Κατεβαίνω γρήγορα στο δρόμο προσπαθώντας να τους προλάβω όχι για να τους θέσω ερωτήσεις αλλά για να τους ευχαριστήσω για αυτό που κάνουν.Άλλωστε,είναι εκείνοι που ευθύνονται στο ότι το επόμενο πρωί ανοίγοντας το παράθυρο του σπιτιού μου η γειτονιά θα μυρίζει όμορφα.

*Σε επόμενο άρθρο μου θα παραθέσω τα στοιχεία από την έρευνα που διενεργώ στο συγκεκριμένο θέμα.