Η ελπίδα που έκανε τους παλμούς της καρδιάς του να χτυπούν δυνατά τον ώθησε τώρα να ανέβει τη σκάλα του καραβιού με βήμα γοργό και να φτάσει στο κατάστρωμα.Επιλογή ή ανάγκη διερωτήθηκε.Στο τελευταίο το σκαλί και γυρνώντας το κεφάλι του στην προκυμαία σκέφτηκε όλους όσους αφήνει πίσω,αγαπημένα πρόσωπα που θα αργούσε να ξαναδεί και ίσως, εκείνη την ημέρα να είχαν πει το τελευταίο αντίο.Έβγαλε το μαντήλι που του είχε δωρίσει ο πατέρας του με τα αρχικά του ονόματος του, Φ.Ο., και σκούπισε τα βουρκωμένα του μάτια που τώρα με αγωνία έψαχναν άδικα μέσα στο πλήθος να βρουν τους δικούς τους ανθρώπους όταν το καράβι άρχισε να απομακρύνεται.Εκείνη την περίοδο ο Φίλιππος όπως και πολλοί άλλοι νέοι έψαχναν να βρουν τρόπους να επιβιώσουν και το ταξίδι από την Πρίγκηπο στο νησί Έλλις της Νέας Υόρκης που ήταν ο προορισμός μπορεί να ήταν μακρινό αλλά ήταν και η μόνη σανίδα σωτηρίας για μία ζωή δύσκολη άλλα με προοπτική όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για τις γενιές της οικογένειάς που θα ακολουθούσαν. Ένας μήνας και κάτι,τόσο χρειάστηκε για να φτάσει το πλοίο στην νέα ήπειρο και ο Φίλιππος σε εκείνη την βαλίτσα που σήκωσε στα χέρια του συγκέντρωνε τώρα εκτός από μερικά ρούχα που η μητέρα του είχε σιδερώσει και διπλώσει με μεγάλη προσοχή, και τα όνειρά του,την μόνη του σταθερά σε έναν τόπο άγνωστο.Πράγματι,τα χρόνια πέρασαν όπως οι σελίδες των βιβλίων “συγκλονίζονται” από το βραδινό αεράκι που με φοβερή μανία τις αλλάζει.Βρέθηκε στο Οχάιο και κατάφερε να επιτύχει πολλά περισσότερα από όσα ονειρευόταν,μία ζωή με οικονομική άνεση,αναγνωρισιμότητα και επιτυχία.Στις επαγγελματικές του συναντήσεις χτυπούσε τα δάχτυλά του επάνω στο τραπέζι και κάθε χτύπος που στους ξένους φανέρωνε έναν άνθρωπο σκληρό και επίμονο για τον Φίλιππο αποτελούσε τις απλές και καθημερινές στιγμές που εκείνος μετρούσε να χάνονται από τους δικούς του ανθρώπους που ζούσαν μίλια μακριά και που τις έχανε.Είναι αλήθεια πως το παρελθόν αποτελεί μία ξένη χώρα που τα πάντα γινόντουσαν και ήταν διαφορετικά όπως ο τρόπος μεταφοράς από τη μία χώρα στην άλλη,ο τρόπος επικοινωνίας μεταξύ μας,ο ρόλος των γυναικών στην κοινωνία και πολλά περισσότερα.Κάποια πράγματα μένουν όμως ίδια όπως ο τρόπος που βιώνουμε τον έρωτα,ο τρόπος που πονάμε και κυρίως η ανάγκη μας να μη σταματάμε να ονειρευόμαστε. Άλλωστε, διαχρονικά τι είναι αυτό που μας ωθεί να πηγαίνουμε μπροστά;τα όνειρα μας και η φιλοδοξία να τα δούμε να γίνονται πραγματικότητα.Ο Φίλιππος δεν ήξερε πως αρκετά χρόνια μετά, ένα άλλο μέλος της οικογενειάς του θα ξεκινούσε υπό διαφορετικές και ευνοϊκότερες συνθήκες το ίδιο ταξίδι με άλλο μέσο αλλά με τα ίδια όνειρα.Έτσι, το αεροπλάνο άρχισε να προσεγγίζει τη φυσούνα και το πολύωρο ταξίδι για το μέλος αυτό έφτανε στο τέλος του ανοίγοντας ταυτόχρονα μία νέα σελίδα στην επαγγελματική καριέρα αλλά και στην ίδια του τη ζωή. Επιλογή ή ανάγκη συλλογίστηκε.Όπως και ο Φίλιππος, θυμήθηκε την οικογένεια και τους φίλους που άφησε πίσω και που λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας δεν θα τα είχε μόνο σε μία φωτογραφία για να τα θυμάται αλλά στο Skype να βλέπει τις εκφράσεις τους και να ακούει τη φωνή τους.Πάλι όμως να χάνει πολλά από την καθημερινότητά τους.Επιλογή ή ανάγκη σκέφτηκε και είμαι σίγουρη πως αυτό είναι το δίλημμα που βιώνουν όσοι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό σήμερα.
Υ.Γ. Ο Φίλιππος Οικονόμου είναι ο προπάππους μου από την μητέρα μου που όντας 18 ετών έφυγε για να αναζητήσει μία καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.Πέτυχε πολλά αλλά δεν είδε ποτέ τον γιο του και παππού μου Παναγιώτη λόγω της παραμονής του δεύτερου στην Ελλάδα και των πολέμων που έπληξαν την χώρα μας.Ο παππούς μου δεν ήθελε ποτέ τα παιδιά του να πάνε στην Αμερική όχι από θέληση να τους κάνει κακό αλλά από φόβο μην τα χάσει και αυτά όπως τον πατέρα του.Τον θυμάμαι όμως στον καναπέ του σπιτιού του να μου λέει έχοντας αυτό το βλέμμα της αγάπης “ότι και εάν διαλέξεις να κάνεις παιδί μου να το κάνεις από επιλογή και όχι από ανάγκη.Μόνο τότε θα είσαι ευτυχισμένη.”