Άλλοι το λένε πείρα.Άλλοι συσσωρευμένες εμπειρίες που ανακαλούμε τη στιγμή που έχουμε το χρόνο να σκεφτούμε απαλλαγμένοι από τα άγχοι της καθημερινότητας.Όπως όμως και να τις ονομάζουμε, η ηλικιωμένη κυρία που έχω τώρα απέναντί μου περιμένοντας να ανάψει το φανάρι δείχνει προσηλωμένη στα βήματα που θα την οδηγήσουν μπροστά,ένα βήμα πιο κοντά στον προορισμό της.
Το βλέμμα μου την ακολουθεί, εύθραυστη αλλά περιποιημένη δείχνει σαν σε κάθε κίνησή της να γυρνά το ρολόι της ζωής της προς τα πίσω τότε που το περπάτημα ήταν ανάλαφρο και η κίνηση έως και χορευτική.Τότε που η ζωή έμοιαζε απέραντη μέσα στην μετρημένη ύπαρξή της.
Σκέφτομαι, πως ο ίδιος προορισμός να την οδηγούσε κάποτε στην αγκαλιά του ανθρώπου που αγαπούσε ή στο πατρικό της σπίτι ένα όμορφο αυγουστιάτικο μεσημέρι, δίπλα στην οικογένεια που τώρα κάποια από τα μέλη της λείπουν,δίπλα σε φίλους που έφυγαν πρόωρα.Άραγε τι είναι η μνήμη, παρά ένα ποτάμι που ρέει συνεχώς προς τα πίσω σε χαμόγελα και λόγια που άλλες φορές ειπώθηκαν και άλλες κρύφτηκαν, σε εικόνες ανθρώπων που ο καθένας τους παίζει τον δικό του ρόλο στην ζωή μας.
Είναι πολλές οι φορές που μπαίνω στον πειρασμό να μιλήσω για οικονομικά θέματα,ωστόσο,σήμερα,θέλω να γράψω γι’αυτό που μιλάει ακόμα βαθύτερα στην ψυχή μου,για την σημασία μίας ζωής πλούσιας σε συναισθήματα που βρήκαν τον τρόπο να εκφραστούν όταν έπρεπε και εκεί που έπρεπε.
Βλέπετε, πολλές φορές η νεαρή μας ηλικία μας κάνει να νιώθουμε άτρωτοι,δυνατοί να υπέρνικήσουμε το καθετί ακόμα και την έκφραση των όσων νιώθουμε αναβάλλοντάς τα για το μέλλον.Πιστεύουμε πως θα τα έχουμε όλα για πάντα όταν αυτός ο κόσμος,ο μικρός, ο μέγας αλλάζει από την μια στιγμή στην άλλη αλλάζοντας και εμάς μαζί.
Σίγουρα δεν μπορούμε να νικήσουμε τον χρόνο, να αναβιώσουμε στιγμές του παρελθόντος ούτε να τις μεταβάλλουμε.Μπορούμε όμως να ζήσουμε το παρόν χτίζοντας το μέλλον από εικόνες και ανθρώπους που επιθυμούμε.
Και να πετύχουμε, η ζωή μας μεγαλώνοντας να μην μοιάζει ως ένας χορός με την ανάμνηση του παλιού εαυτού μας που δεν πρόλαβε να ζήσει,αλλά αυτός να είναι γεμάτος από συγκινήσεις και στιγμές που μας φέρνουν στο τώρα.
Το φανάρι ανάβει πράσινο και μένω να κοιτώ εκείνη την γυναίκα και το μάθημα που με δίδαξε η παρουσία της.Ίσως να άλλαξα,ίσως να κατάλαβα πως ένας χορός με την ανάμνηση ενός φοβισμένου εαυτού που δεν τόλμησε να ζήσει φτάνοντας στην ηλικία της δεν μου αρκεί όπως και δεν θα πρέπει να αρκεί σε κανέναν μας.Αντίθετα,συγκινήσεις από ανθρώπους και στιγμές που τις εκτιμάμε και μας δυναμώνουν είναι αυτά που θα κρατήσουν ζωντανό τον εαυτό μας και αργότερα.Και εάν είμαστε τυχεροί,εκείνο το βράδυ δεν θα είμαστε μόνοι,αλλά θα κρατιόμαστε από ένα χέρι που βαδίζει δίπλα μας όχι μόνο τότε αλλά για μια ζωή κάνοντας την ανάμνηση ύπαρξη και την αγάπη διάρκεια.