Τις τελευταίες ημέρες, ιδιαιτέρως αυτές, προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι τελικά η Ελλάδα στην οποία ζούμε.
Πολλές φορές μοιάζει διπρόσωπη ενώ άλλες πάλι απρόσωπη
«Φωνάζει» άλλοτε άβουλα και άλλοτε παράλογα

Εξάγει Ολυμπιακά ιδεώδη και εσωτερικά χάνει και τα ουσιώδη

Μοιάζει με κερί που σβήνει και άλλοτε πάλι φως ανοίγει

Μιλάει για «κανονικότητα» και επικροτεί τη νοσηρότητα
Κρίνει ανθρώπους, συνειδήσεις φτιάχνει εικόνες και επικρίσεις

Μιλάει για δικαιοσύνη, χωρίς προτού εκείνη να διακρίνει

Ισοπεδώνει και εξυψώνει ό,τι ποθεί ή το «σκοτώνει»

Πως είναι η Ελλάδα μου είχαν πει κάποτε στην Αμερική;
Μοιάζει με κρυφό παράδεισο μα εάν ζεις εκεί θα δεις την άβυσσο

Μείνε στον ήλιο, μείνε εκεί να δεις και κάθε της πτυχή,

να δεις ανθρώπους μεγαλείο αλλά και κάποιους με προσωπείο

Αυτά παλεύει να διαλύσει μα δεν ξέρει εάν θα επιζήσει

Μπορεί και όταν θα συμβεί, κανένας να μην είναι εκεί

Έτσι είναι η Ελλάδα μας φτιαγμένη, και όποιος τη ζει τα υπομένει,

μα αλήθεια ξύπνησαν πολλοί και ξεκινάει η αλλαγή

Όχι για κόμμα, ούτε για χρώμα, αλλά για μια ποιότητα ζωής ακόμα

Φαίη Θειακού