Το διάβασμα είναι ο συνθέτης της αντίληψης. Λίγα πράγματα συντελούν τόσο στην εσωτερική αναζήτηση για κατανόηση του κόσμου από ένα βιβλίο, από μηνύματα γραμμένα που εκφράζουν τη σκέψη εκείνων που βρίσκουν το θάρρος να τα αποτυπώνουν στο χαρτί.

Ίσως γι’ αυτό, να έχει και τόση μεγάλη σημασία η φράση που διακρινόταν στα κλειστά ρολά ενός μικρού αλλά, ιστορικού βιβλιοπωλείου στο Αλγέρι που έγραφε «ένας άνθρωπος που διαβάζει αξίζει για δύο» και του οποίου η εκκαθάριση αποτέλεσε την αφορμή και πηγή έμπνευσης της συγγραφής του βιβλίου που κρατώ τώρα στα χέρια μου, τα «πλούτη μας», της Kaouther Adimi.

Υπάρχει μία αλλόκοτη συσχέτιση μεταξύ αυτού που είναι μπροστά στα μάτια μας και των σκέψεων που μας δημιουργούνται, της αντίληψης, εν προκειμένω, των μηνυμάτων. Μεταφραστές μηνυμάτων σε σιωπηρή εποχή σκέφτομαι πως κληθήκαμε να γίνουμε καθώς, συνειδητοποιώ πως βρισκόμαστε στην εποχή που οι σιωπηρές εκφράσεις και σκέψεις έχουν δημιουργήσει μία «αόρατη» νέα γλώσσα που θέτει σε ανεπάρκεια τα όσα μέχρι τώρα γνωρίζαμε, τα όσα μέχρι σήμερα μπορούσαμε να «διαβάσουμε».

Έτσι, οδηγούμαστε σε ενδοσκοπικές αντανακλάσεις υπεύθυνες για τη διαγραφή μίας πορείας που έχει ως σημείο εκκίνησης και τερματισμού το πως αντιλαμβανόμαστε νοήματα και εκφράσεις που, τις περισσότερες φορές, δεν έχουν βρει το δρόμο να φτάσουν στα χείλη ή στο χαρτί ώστε να σχηματίσουν λέξεις και φράσεις ικανές να κατανοήσουμε.

Η πρώτη δυσκολία ξεπηδά από το γεγονός πως, τις περισσότερες φορές, ερχόμαστε σε άμεση επαφή με συναισθήματα και ιδέες που έχουν σημασία για εμάς. Σαν άλλα γερμένα πινέλα, γεμάτα χρώματα στις άκρες τους, τα σιωπηρά μηνύματα του καιρού μας, που βρίσκονται αντικριστά λες σε λευκό πίνακα παίρνοντας θέση για μια ακόμη αποτύπωση της έμπνευσης που μέχρι τότε είναι δημιουργημένη μόνο νοητά επιζητούν, μετάφραση ώστε να λάβουν το τελικό τους σχήμα και να αποτελέσουν άλλη μία γραμμή στον πίνακα που συνθέτει τη ζωή.

Ερχόμενοι σε αυτή τη γκαλερί σιωπηρών μηνυμάτων, οι άνθρωποι, ως άλλα χρώματα, τα οποία αντικατοπτρίζουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους στα πινέλα του πίνακα της ζωής, φαντάζουν ως να αναμένουν ατέρμονα, εκείνον τον άλλον που θα αποκωδικοποιήσει το δικό τους μήνυμά και θα εκφράσει, με λέξεις, το εσωτερικό αφήγημα τους.

Το μυαλό όμως, στέκεται διστακτικό στο να σκεφτεί ορθά σε ένα κόσμο που το να σκεφτείς φωναχτά ότι ειπώνεται σιωπηρά είναι αυτό που πρέπει να κάνεις.

Ο κίνδυνος της μετάφρασης αυτής έρχεται όταν αντιληφθούμε τα πράγματα σε λάθος χρόνο, πριν καταφέρουμε να οικοδομήσουμε στον εαυτό μας τη σωστή αντίληψη και η πληροφορία που λαμβάνουνε δε μοιάζει χρήσιμη αλλά ξεθωριασμένη, όπως σύνολα πινάκων που κλείστηκαν σιωπηρά στην αποθήκη χωρίς να βρουν το κατάλληλο φως που θα τα αναδείξει.

Καταλήγω πως, στη μεταφραστική σιωπή που ραγδαία εξαπλώνεται σε τούτο τον κόσμο, μοιάζει με πλούτο ασύγκριτης αξίας η ορθή αντιληπτική ικανότητα μιας και μόνο σιωπηρής μαρτυρίας.