Ο ήλιος είχε ξεκινήσει να «κρύβεται» πίσω από τα λιγοστά σύννεφα που είχαν μαζευτεί στον ουρανό. Κάποια χρόνια πριν, με την προτροπή των γονιών μου προσπαθούσα να τα ερμηνεύσω με οδηγό τη φαντασία μου βλέποντας σε αυτά πρόσωπα ή πράγματα, χρησιμοποιώντας τα, θα έλεγε κανείς, ως πλαστελίνες των επιθυμιών μου.
Παίρνοντας τον μικρό, σε έκταση, δρόμο που μου είχε υποδείξει λίγα λεπτά πριν ο φύλακας της Ακαδημίας άφησα τα σύννεφα, τα οποία από καιρό είχα σταματήσει να ερμηνεύω, απόρροια της ενήλικής ζωής μου, να με οδηγήσουν ως την άκρη του ασφαλτωμένου δρόμου.
Στάθηκα στην πόρτα, ο ήχος της μηχανής του αυτοκινήτου ήταν ο μόνος που διέκοπτε την απόλυτη ηρεμία του μέρους όπου τα τιτιβίσματα των πουλιών είχαν αναλάβει, και αυτό το καλοκαίρι, τη μουσική σύνθεση, για να θαυμάσω τη θέα των εγκαταστάσεων και του τόπου που απλωνόταν μπροστά μου. Είχα, βλέπετε, ξεκινήσει πια να αποζητώ την ερμηνεία των επίγειων μυστηρίων που εμφανίζονταν μπροστά μου.
Οι πελώριοι φοίνικες αποτελούσαν το διαχωριστικό μεταξύ των μικρών σπιτιών που εκτείνονταν σε τρία επίπεδα, και που σε λίγες ώρες θα γέμιζαν από φωνές και συνομιλίες στις γλώσσες όλου του κόσμου από τους νέους που θα έμεναν σε αυτά για τις επόμενες δέκα ημέρες μαθαίνοντας και βιώνοντας τα αθλητικά ιδεώδη και τις ολυμπιακές αξίες.
Ίσως αυτή, την αρμονική συνύπαρξη να προσπαθούσαν να εκφράσουν και οι σημαίες όλων των χωρών που κυμάτιζαν ελεύθερες, πλάι-πλάι και στο ίδιο ύψος, πάνω από το γήπεδο του στίβου δημιουργώντας μία εκπληκτική πολυχρωμία όπως τα χρώματα της ζωής.
Μέσα στις επόμενες ημέρες, όλοι μας, από όπου και εάν προερχόμασταν, με οτιδήποτε ενασχόληση είχαμε στη ζωή μας θα δοκιμαζόμασταν. Και η κύρια δοκιμασία αυτής της μοναδικής εμπειρίας που λέγεται Διεθνής Ολυμπιακή Ακαδημία θα ήταν επάνω στην ικανότητά μας να μείνουμε σταθεροί στις αρχές μας και στις αρχές του αθλητισμού.
Και η θεμελιώδης αρχή του αθλητισμού, ανατρέχοντας κανείς στους αιώνες, την οποία αυτός μοιράζεται με την υγεία και την παιδεία, είναι ότι όλοι είμαστε ισότιμοι.
Αυτή η ριζοσπαστική ιδέα, είναι βαθιά χαραγμένη στη δική μας ταυτότητα και αποτελεί κοινό τόπο σύνδεσης μας με τους άλλους λαούς. Πολλές φορές ωστόσο, στο πλαίσιο της καθημερινότητάς μας ξεχνάμε να ανταποκριθούμε σε αυτή.
Η ιστορία άλλωστε έχει δείξει πως όλα στη ζωή έχουν να κάνουν με τον διαρκή αγώνα να κλείσει το κενό μεταξύ προσδοκιών και πραγματικότητας. Αλλά, όταν αυτό το κενό έρχεται στο προσκήνιο, όπως συμβαίνει συνήθως με τις αθλητικές υποδομές που βρίσκονται στα νησιά μας και τις επαρχιακές περιοχές, που είναι άλλοτε παρατημένες, κρύβοντας κινδύνους για όσους τις χρησιμοποιούν, και άλλοτε ανύπαρκτες, ερχόμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως κάποιοι συνάνθρωποί μας μένουν στο περιθώριο απλώς και μόνον επειδή ζουν εκτός του αστικού ιστού και αυτό είναι κάτι που νομίζω πως μας κάνει, τουλάχιστον, να νιώθουμε ντροπή.
Οι αθλητικές εγκαταστάσεις μαζί με τα νοσοκομεία και τις δομές υγείας είναι από τα λίγα μέρη σήμερα στα οποία μπορούμε να συναντήσουμε κάθε μέλος της κοινωνίας μας. Μπαίνοντας σε αυτά, ερχόμαστε πλάι-πλάι με ανθρώπους διαφορετικούς.
Αυτή η συνειδητοποίηση είναι απαραίτητη, ιδιαιτέρως αυτή την εποχή, που βλέπουμε πως η εμπιστοσύνη μας προς τους άλλους, ακόμα και προς τους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε καθημερινή επικοινωνία βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά.
Σε αυτό οφείλεται πως δεν μπαίνουμε εύκολα στη θέση του άλλου, και έχουμε διαιρέσει τον κόσμο σε δύο κατηγορίες, αυτούς και εμάς. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας μοιάζει με γραμμή επιβίβασης σε αεροπλάνο όπου οι άνθρωποι στέκουν με διαφορετικά δικαιώματα και προνόμια με βάση το εάν έχουν εισιτήριο στη θέση business, ή στις σειρές από 1-18, δεδομένου του εισοδήματος, των συχνών ταξιδίων που τους δίνουν τη δυνατότητα να συσσωρεύουν και να εξαργυρώνουν μίλια και είναι αξιοπερίεργο πως τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι αυτοί, νιώθουν πως αξίζουν αυτή τη διάκριση σε σχέση με εκείνους που ακολουθούν στη σειρά.
Όταν ξεκίνησα αυτό το άρθρο σας περιέγραψα ένα μέρος μοναδικό, που τιμά, σέβεται και αντιμετωπίζει ισότιμα κάθε άνθρωπο μέσω του αθλητισμού και κυρίως των αρχών που αυτός πρεσβεύει. Επέλεξα ένα μέρος όπως η Αρχαία Ολυμπία που εδώ και αιώνες προσπαθεί να διατηρήσει αυτές τις αξίες και αυτές τις αρχές. Εύχομαι και το γήπεδο «Νικόλαος Στεριώτης» της ομάδας Οδυσσέα Νυδριού, μία σύμπραξη του Δήμου Λευκάδας με την AS Monaco, εκτός από τις σύγχρονες εγκαταστάσεις να διατηρήσει στο πέρας των ετών αυτή την αρχή, πως ισότιμα στεκόμαστε ο ένας, όχι απέναντι, αλλά δίπλα στον άλλον.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Λευκαδίτικος Λόγος.