Ο ελληνικός αθλητισμός είναι γεμάτος από ιστορίες που σου σπαράζουν την καρδιά και την ίδια στιγμή είναι και αρκετά κοινότοπες: επεισόδια στους αγώνες, υβριστικά συνθήματα και προσβολές, χάος. Άλλες εικόνες, είναι πολλές φορές, ακόμα πιο ανησυχητικές, με σοβαρούς τραυματισμούς μέσα και έξω από τα γήπεδα που αποτρέπουν αρκετούς από το να πάνε με την οικογένειά τους να χαρούν τα παιχνίδια, να ζήσουν την γιορτή του αθλητισμού, όπως θα έπρεπε να είναι.
Η αντίθεση εντυπωσιάζει. Ο αθλητισμός παραμένει ένας θετικός παράγοντας στη ζωή των ανθρώπων, αλλά σε μία χώρα που μαστίζεται από την παρακμή της έννοιας του φιλάθλου, την ανεργία και τον πεσιμισμό, οι άνθρωποι φοβούνται να πάνε στα γήπεδα. Και όμως, τα γήπεδα προσφέρουν κάτι που όλοι οι άνθρωποι έχουμε απόλυτη ανάγκη, ειδικά σε δύσκολους καιρούς.
Σε όσους αγαπούν τον αθλητισμό, προσφέρουν μία κοινότητα μέσα στην οποία εορτάζεται το ομαδικό πνεύμα. Σε όσους ενδιαφέρονται για τα αθλήματα, δίνουν το κίνητρο της ενασχόλησης. Σε όσους αντιμετωπίζουν προσωπικές δυσκολίες, προσφέρουν μία υγιή διέξοδο. Με άλλα λόγια, στον τσακισμένο κόσμο που ζούμε και σε όσους δίνουν μάχη μέσα σε αυτόν η συνεισφορά του αθλητισμού είναι πως τους βοηθά να μείνουν όρθιοι.
Η ιστορία του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου είναι μία πραγματική εξαιρεση που δεν παύει να αντανακλά τους κινδύνους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσοι θέλουν να εμφυσήσουν με τα σωστά ιδανικά τον αθλητισμό και την διοίκησή του στη χώρα μας.
Η διοίκηση της ομάδας στην οποία επένδυσαν, τον Παναθηναϊκό, όχι μόνο χρήματα αλλά, κυρίως αγάπη, κατέλαβε τη φαντασία αρκετών φιλάθλων και πολλών διοικούντων.
Αλλά, αυτές οι καλές τους προθέσεις, κινδύνευαν από τη δύναμη του συντηρητισμού και μαρασμού που εδώ και δεκαετίες καλλιεργείται στα γήπεδα της χώρας. Και, όπως δείχνει η αθλητική μας ιστορία του, οι προβληματικές απόψεις για τον αθλητισμό, δεν ήταν μόνο μία κατάρα των ελληνικών γηπέδων αλλά βαθιά ριζωμένες σκέψεις της κοινωνίας μας.
Ωστόσο, η πίστη των αδελφών Γιαννακόπουλου επάνω στις αξίες του αθλητισμού ασκούν έλξη όχι μόνο σε εμάς που είμαστε Παναθηναϊκοί αλλά, και σε όλους εκείνους που αντιλαμβάνονται με τον παραπάνω τρόπο την έννοια του φιλάθλου και αντιδρούν στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο αθλητισμός στα ελληνικά γήπεδα.
Γιατί, οι άνθρωποι αυτοί, δεν παραδόθηκαν ποτέ στην οργή και την πίκρα που είχε και έχει καταλάβει τους πάντες γύρω τους. Γι’ αυτό και διακρίθηκαν. Κατάφεραν όμως και κάτι ακόμα, πολύ μεγαλύτερο κατά τη γνώμη μου. Το να είναι, οι αθλητικές απόψεις αρκετών γενεών που μεγάλωσαν βλέποντάς τους, με τέτοιο τρόπο ανεπτυγμένες που να απορρίπτουν ολοσχερώς την παρακμή που συνεχίζουν να επιδιώκουν για τον ελληνικό αθλητισμό αρκετοί.