Σε μία χώρα που τα φαινόμενα βίας και ανομίας, ακόμη και στο ναό της Δημοκρατίας, συνεχίζουν αδιάκοπα το έργο τους χωρίς παραδειγματική τιμωρία αποτελεί λάθος και αβάσιμος ο ισχυρισμός μιας θιγμένης υπερηφάνειας απέναντι στο επιχείρημα της ανασφάλειας που διακατέχει το σύνολο των πολιτών της και το οποίο εντείνεται ολοένα και περισσότερο λαμβάνοντας κυρίαρχη θέση στην πολιτική αντιπαράθεση.

Η περιοχή της Αθήνας δεν είναι καθόλου τυχαία για τέτοιου είδους επιθέσεις, όπως αυτή της περασμένης Τρίτης, στη Βουλή και γύρω από αυτή-το αντίθετο μάλιστα. 

Η Αθήνα, σημείο εκκίνησης και καλλιέργειας της Δημοκρατίας, παρεκκλίνει με συνέπεια από τα ιδεώδη που είδε να ευδοκιμούν στα εδάφη της δημιουργώντας σε όσους ζούμε σε αυτή,  μία εικόνα που απέχει πολύ από εκείνη των χρωμάτων που κατείχε στους χάρτες της παιδικής μας ηλικίας.

Κάπως έτσι, στην πόλη που είσαι τόσο αμετάκλητα μόνος αλλά, συνάμα, νιώθεις τόσο πολυάριθμος, ακόμα και εάν δεν στεκόμαστε με τον ίδιο τρόπο μπροστά στην ανασφάλεια συμφωνούμε πως πρέπει, επιτέλους, να την αντιμετωπίσουμε. 

Στην προσπάθεια αυτή, την οποία θεωρώ πως κάθε υποψήφιος, που προέρχεται από τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, για το Δήμο της Αθήνας έχει ψηλά στην πολιτική του ατζέντα, δεν αρκεί να ανασυρθεί αυτή η ανάγκη. Ούτε αρκεί να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι που κάνουνε θόρυβο, όπως οι πρόσφατες επιθέσεις.

Γιατί, βαθύτερα τους κρύβονται οι ανεπαίσθητοι θόρυβοι, εκείνοι, που έμμεσα και μακροχρόνια προκαλούν τους καημούς των συνανθρώπων μας και, που ίσως, η πολιτεία μας τόσα χρόνια να ενέτεινε στην προσπάθειά της να τους αποτρέψει.

Έτσι, και η ιστορία της αντίφασης, της μακρινής και πρόσφατής μας μνήμης, η οποία ξετυλίγεται στις σελίδες της πόλης μας δεν πρόκειται να περάσει σε νέο και πιο αισιόδοξο κεφάλαιο λόγω μίας χρονικής περιόδου πολιτικής εξωστρέφειας ενός, με άλλα λόγια, πολιτικού καιρού που την προϋποθέτει αλλά, μόνο, λόγω ενός καιρού που διαρκώς την επιζητά.