Η αυτοκριτική είναι μία διττή διαδικασία.

Αρχικά μας καλεί να αναγνωρίσουμε το σφάλμα μας και να αποδεχθούμε έτσι την ευθραυστότητα της προσωπικότητάς μας.Έπειτα, μας διεγείρει ή θα πρέπει να καλλιεργεί μέσα μας την επιθυμία να πάρουμε μέτρα διόρθωσης ή αποτροπής παρόμοιου σφάλματος στο άμεσο μέλλον.

Όμως, για να υπάρξει αυτοκριτική χρειάζεται να υπάρξει συναισθηματική νοημοσύνη.

Και αυτή την συναισθηματική νοημοσύνη είναι που έχει ανάγκη η κοινωνία σε όλες της τις εκφάνσεις πόσο μάλλον στην έκφραση και λειτουργία των κυβερνήσεών της.

Στρατηγικές πολιτικής επικοινωνίας που συνεχίζουν να πιστεύουν πως η κοινωνία αποτελεί κατοπτρικό ειδωλό της εκάστοτε ηγεσίας αποτελεί ευλογία για τη ματαιοδοξία εκείνων που τις ασκούν.

Τους φέρνει όμως παράλληλα και μπρος στην αδυναμία ή την άρνηση της αντίληψης πως η δυναμική αυτή καιρό τώρα μεταβάλλεται.