Πως η ένωση και όχι η προβληματική δέσμευση μιας οικογένειας στην αναζήτηση της ευτυχίας μπορεί να ταυτιστεί με την επιτυχία των δήμων.
Το μυαλό μας δε λειτουργεί ως καταγραφέας βίντεο και, όμως, τη στιγμή που καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον του τόπου μας αντιμετωπίζουμε τη μνήμη και ό,τι αυτή έχει συγκρατήσει ως την απόλυτη αλήθεια.
Η μεταβλητότητα της μνήμης, είναι ωστόσο μία παραδοχή που έχει προέλθει έπειτα από δεκαετίες έρευνας σπουδαίων επιστημόνων. Ξέρουμε, επίσης, πως η ψήφος επηρεάζεται όχι μόνο από το τι λέει πως θα κάνει ο κάθε υποψήφιος αλλά, και από το πώς μας κάνει να νιώθουμε και, κυρίως, από αυτό που υπόσχεται και δεσμεύεται, με το πρόγραμμά του, πως θα νιώσουμε έπειτα από τη λήξη της θητείας του στο συγκεκριμένο αξίωμα.
Κανένας δε μου δίδαξε καλύτερα πώς να είμαι ένας πολίτης που ακούει όχι μόνο τα λόγια αλλά, και το συναίσθημα που αυτά δημιουργούν από τον πατέρα της μητέρας μου, τον παππού μου τον Παναγιώτη. Κάθε φορά που γινόντουσαν εκλογές, μαζευόμασταν στο σπίτι και με έβαζε δίπλα του να παρακολουθήσουμε μαζί τις συζητήσεις και τα αποτελέσματα αυτών.
Ο ίδιος, είχε μία ατέρμονη περιέργεια και πάθος και, εγώ, όπως και όλοι στο σπίτι ανυπόμονα τον ακολουθούσα στις αναζητήσεις και συγκινήσεις αυτές- στο τι προτείνει ο καθένας, πόσο κοντά στον κόσμο είναι και, κυρίως, εάν το πάθος του για τον τόπο και τους πολίτες αντανακλούσε τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα χαρακτηριστικά του και τη λογική που αυτός διέθετε και θα έφερνε στην πολιτική ζωή του τόπου.
«Την οικογενειακή σκοπιά μιας συλλογικής προσπάθειας αναζητώ Φαίη» μου έλεγε και τα λόγια του αιχμαλώτιζαν τη σκέψη μου και τον τρόπο που κατανοούσα κάθε εκλογική αναμέτρηση. Εκείνο που συνέβαινε στο σπίτι μας στην Αθήνα είναι μία σκηνή που έχει διαδραματισθεί σε πολλά σπίτια ανά την Ελλάδα, κυρίως από τους μεγάλους ανθρώπους που η μόρφωσή τους δε σταματούσε στις σελίδες των βιβλίων αλλά επεκτεινόταν και στα συναισθήματα που βίωναν και έφερναν στην ανάλυση της πολιτικής ζωής.
Ενσυναίσθηση, κατανόηση, όραμα αλλά, και ουσιαστική συλλογική προσπάθεια είναι γνωρίσματα που θα έλεγε κανείς πως μοιράζεται η οικογένεια στην επιδίωξη της ευτυχίας για τα μέλη της και ο μόνος τρόπος να την περιφρουρήσει από τις καθημερινές δυσκολίες.
Δεν είναι τυχαίο πως η επιτυχία πόλεων όπως η Κοπεγχάγη, η Βαρκελώνη, η Στοκχόλμη αλλά, και πόλεων στη χώρα μας όπως, τα Τρίκαλα, οι οποίες δίνουν έμφαση στην υγεία και στην κοινότητα, δεν αφορούν απλά έναν αστικό σχεδιασμό αλλά, κυρίως το ευρύτερο όραμα ενός διαφορετικού τρόπου ζωής για τον 21ο αιώνα το οποίο ακολουθείται από όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που διαρκώς επιδεικνύει η συλλογική προσπάθεια που βρίσκεται πίσω από τους συγκεκριμένους δήμους.
Αναντίρρητα το πλαίσιο που μεγαλώνει κανείς διαμορφώνει τους «φακούς» μέσα από τους οποίους βλέπει και κρίνει τη ζωή, ακόμη και εάν οι συνθήκες αυτής αλλάξουν στο πέρασμα του χρόνου. Ωστόσο, αυτό δεν είναι ενδεικτικό του ποιος είναι ικανός να διοικήσει μία πόλη. Η διοίκηση μιας πόλης απαιτεί να τη βλέπει κανείς από διαφορετικές οπτικές, και πολλές φορές ένας εξωτερικός παρατηρητής είναι ο πιο κατάλληλος και αντικειμενικός κριτής.
Αυτή η Κυριακή, κλείνει τον κύκλο( για λίγο) της προεκλογικής περιόδου. Έναν κύκλο που μαζί του φέρνει ευχές, προσδοκίες και απαιτήσεις. Φέρνει στο προσκήνιο τον πειρασμό της σκέψης και της έκφρασης πως ό,τι έχουμε και ό,τι δίνουμε δεν είναι ποτέ αρκετό.
Ο παππούς μου, στη διάρκεια της ζωής του, συνήθιζε να μας λέει και κάτι άλλο, που είχε να κάνει με την οικογένεια και την ευτυχία. Έλεγε, πως ακόμη και εάν η ευτυχία σου νιώθεις πως είναι μικρή, είναι πάντοτε αρκετή για να κάνεις και κάποιον άλλον ευτυχισμένο αλλά, και πως ακόμη και εάν σκέφτεσαι πως η ευτυχία που σου δόθηκε ήταν λίγη, ίσως καταλάβεις κάποτε πως ήταν τεράστια.
Οι πόλεις μας σήμερα, απαιτούν λύσεις στα οικονομικά, κοινωνικά και λειτουργικά τους προβλήματα που αντανακλώνται, σε μεγαλύτερη ή μικρότερη κλίμακα, ανάλογα με το που κατοικεί κάποιος και επιζητούν ανθρώπους στη διοίκησή τους που θα αντιλαμβάνονται αυτούς τους διαχωρισμούς καθαρά, και θα έχουν το σχεδιασμό και τις βέλτιστες λύσεις ως προς την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, ανεξαρτήτως του πόσα πτυχία ή όχι αυτοί έχουν.
Άλλωστε, αυτά τα πτυχία ποτέ δεν αποτέλεσαν προϋπόθεση για την ευτυχία μιας οικογένειας. Είναι ο σεβασμός του ενός προσώπου στο άλλο, η κατανόησή και το ενδιαφέρον του γι’ αυτό αλλά, και η αίσθηση του «από κοινού» που μαζί με την αγάπη δοκιμάζονται καθημερινά προς την επίτευξη αυτού του στόχου.
Η έλλειψη αυτών των χαρακτηριστικών και η αδυναμία κατανόησής τους από κάποιον υποψήφιο δήμαρχο που θα εκλεγεί δε θα πληγώσει μόνο μία οικογένεια, αλλά την πλειονότητα των οικογενειών που συναποτελούν την κάθε πόλη.
Άλλωστε, ένας επιτυχημένος Δήμος δημιουργεί αρκετές από τις συνθήκες ευτυχίας των οικογενειών που ζουν σε αυτόν. Κάτι τέτοιο δείχνει την οικογενειακή σκοπιά μιας συλλογικής προσπάθειας όπως θα έλεγε και ο παππούς μου ο Παναγιώτης με τα μάτια του φωτεινά, όπως σε κοιτούσε, και το αγαπημένο ανοιχτόχρωμο κοστούμι του το οποίο δυσκολευόταν να αποχωριστεί και με το οποίο τον θυμάμαι να κάθεται στον καναπέ του σπιτιού του την τελευταία φορά που είδαμε εκλογές μαζί.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Λευκαδίτικος Λόγος τον Μάϊο του 2019.