Αυτό το πάρκο έχει όνομα που το διακρίνει από τα άλλα,όμως η αισθητική του είναι και το σημείο σύγκλισής του με αυτά και θα σταθώ σε αυτή.

Ο κύριος της φωτογραφίας, μοιάζει να περπατά στη φθορά αυτής της αισθητικής παρά στην ανυπαρξία της.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ζούμε σε μία πανέμορφη χώρα,την ομορφιά της όμως την αμαυρώνουν τα πεταμένα σκουπίδια και η ρύπανση του περιβάλλοντος.

Και εάν η κοινωνική ζωή όπως και η οικογενειακή ζωή είναι κάτι που οι άνθρωποι μαθαίνουμε εμπειρικά, με πολλή βοήθεια από τους ανθρώπους γύρω μας, τότε, τολμώ να πω πως είμαστε περισσότερο απομονωμένοι κοινωνικά από ποτέ και, δυστυχώς,όχι μόνο κληροδοτούμε αλλά, κυρίως, μαθαίνουμε αυτή την απομόνωση και στα παιδιά μας.

Και όσο και εάν θέλω να πιστέψω πως πρόκειται για ένα μικρό πρόβλημα, δεν είναι.

Πρόκειται για όλη τη φιλοσοφία που κρύβει πίσω της αυτή η εικόνα. Την έλλειψη, δηλαδή, σεβασμού για το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε,αναπνέουμε και δημιουργούμε ατομικές και οικογενειακές αναμνήσεις.

Τα πάρκα της εγκατάλειψης,παραπέμπουν στην κοινωνία της εγκατάλειψης που βιώνουμε-σύμπτωμα παρά αιτία των υπόλοιπων δεινών που έχουν πλήξει τη χώρα αυτή.

Συνηθίζουμε να είμαστε συνεπείς με ό,τι μας ενώνει κάποιος νομικός δεσμός. Η υποχρέωση,η ευθύνη και οι κυρώσεις λειτουργούν ως συνδετικοί κρίκοι μιας καθώς πρέπει συμπεριφοράς που επιδεικνύουμε σε κάθε ευκαιρία.

Με το περιβάλλον όμως ο νομικός δεσμός αντικαθίσταται από τον ηθικό δεσμό και το σεβασμό στην ουσία της ύπαρξης και της συνύπαρξης.

Έτσι, περνώντας σήμερα από αυτό το πάρκο,και κοιτάζοντας πιο προσεκτικά τόσο τα πεταμένα σκουπίδια όσο και την έκφραση του κυρίου αυτού καθώς περπατούσε πλάι τους συνειδητοποίησα, πως δεν είναι τα πάρκα που μας εγκατέλειψαν.Αλλά η έλλειψη ενδιαφέροντος γι’ αυτά.