Η λειτουργία των ονείρων καθιστά την πραγματικότητά υποφερτή για κάποιους και, πιθανώς, αρκετή για μερικούς. Πως, όμως, η αέναη αναζήτηση του κάτι παραπάνω, η οποία φαίνεται πως είναι ενσωματωμένη στην ψυχοσύνθεση μας, μπορεί να οδηγήσει σε ένα ρεαλιστικό πλάνο διαφύλαξης του περιβάλλοντος στο σήμερα;

Από αρκετά μικρή ηλικία αναπτύσσουμε τη συνήθεια να ονειρευόμαστε.

Μεταβαίνοντας στην ενήλικη ζωή μας εξελίσσουμε την ιδιότητα αυτή έχοντας την ως την άγκυρα που μας συγκρατεί από την αντικειμενική οπτική του παρόντος και την ρεαλιστική αντίληψη του μέλλοντος και κατά συνέπεια τη μελαγχολία, εάν όχι την απελπισία.

Όμως, καθώς τα όνειρα αφορούν όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, και με αφορμή τις συνεχείς πυρκαγιές στη χώρα μας και τις πιο πρόσφατες στον Αμαζόνιο, το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο, στα αλήθεια, έχουμε ονειρευθεί ένα καλύτερο περιβάλλον.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε πρόσφατα πως η μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια υγεία για το 2019 είναι η ρύπανση του αέρα και η κλιματική αλλαγή. Αυτή όμως η προειδοποίηση φέρνει στο προσκήνιο την αναγνώριση του ζητήματος που οδηγεί σε αυτές τις φωτιές: ο σύγχρονος τρόπος θέρμανσης, η αστικοποίηση, και η εγκατάλειψη των δασών που συγκρατούν και δημιουργούν ζωή σημαίνει πως τα δάση δεν συντηρούνται όπως θα έπρεπε και οι θάμνοι και τα κουκουνάρια λειτουργούν πια ως προσάναμμα του μεγαλύτερου φόβου μας.

Μία μελλοντική προβολή στο 2050 και βρίσκουμε, σύμφωνα με στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών, το 70% του πληθυσμού της Γης να ζει σε μεγαλουπόλεις και το πιο, δυστυχώς, πιθανό, πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους περιχαρακωμένους στην τσιμεντένια πλάνη τους.

Το πιο ενδιαφέρον, λιγότερο γνωστό και πιθανώς, επαναστατικό τμήμα του εκάστοτε περιβαλλοντικού νόμου, είναι πως δεν προσποιείται πως έχει τις απαντήσεις. Αντίθετα, προσφέρει τη δυνατότητα στις τοπικές κοινωνίες να λειτουργήσουν ελεύθερα και να πειραματισθούν με διάφορες πολιτικές σχετικά με την διαφύλαξη και ανάδειξη των περιβαλλοντικών θησαυρών και, ευρύτερα, του φυσικού τους τοπίου.

Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι νόμοι αυτοί εναποθέτουν το έργο της ουσιαστικής ανάδειξης των περιβαλλοντικών τοπίων στα μέλη της εκάστοτε κοινωνίας. Και η επένδυση ή μη στην εκπαίδευση για τη διαχείριση αυτών των τοπίων είναι και εκείνος ο παράγοντας που θα επιφέρει μεταβολές στο μέλλον, θετικές ή αρνητικές.

Αυτό είναι ίσως και το πιο ενδιαφέρον: μακριά από το να αποτελέσει ζήτημα των κυβερνήσεων, το περιβάλλον βασίζεται, πρωτίστως, στις τοπικές κοινωνίες και στο ρεαλιστικό όραμα των ανθρώπων που τις απαρτίζουν. Εμείς είμαστε που θα καθορίσουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα ζήσουμε και, εάν και κατά πόσο, αυτό θα βελτιωθεί.

Ακούγεται, ενδεχομένως, φιλόδοξο ένα τέτοιο σχέδιο ειδικότερα όταν άλλα ζητήματα ζητούν και προσδοκούν την προσοχή της κοινωνίας μας όμως, η προστασία και το όνειρο για ένα καλύτερο περιβάλλον δεν αποτελεί μόνο ζήτημα της ιστορίας, του χαρακτήρα και των περιστάσεων που έχουν σχηματίσει τις κοινωνίες μας στο πέρας των αιώνων αλλά, τον κύριο συνδετικό μας κρίκο.

Η επένδυση σε ένα περιβαλλοντικό ρεαλιστικό πλάνο ανά κοινωνία αποτελεί ένα σχετικά μικρό κομμάτι κόστους για τις δημοτικές, κοινοτικές και περιφερειακές αρχές. Ωστόσο, η αδυναμία ορθής διαχείρισής του είναι υπεύθυνη για την κινητοποίηση μεγάλων δημόσιων κεφαλαίων που προέρχονται κυρίως από την κεντρική κυβέρνηση. Εκεί, επομένως, βλέπουμε και το πώς μετατρέπεται η διαχείριση του περιβάλλοντος σε πολιτικό ζήτημα.

Στην επαναστατική για την εποχή της (1985) ταινία επιστροφή στο μέλλον, ο Marty McFly/Michael J. Fox, στέλνεται κατά λάθος 30 χρόνια πίσω στο χρόνο θέτοντας σε κίνδυνο τη γνωριμία των γονιών του και, κατά συνέπεια, την ίδια του την ύπαρξη.

Δε μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό της σκέψης μίας αντίστοιχης ταινίας που θα μας στέλνει πίσω στον χρόνο για την σωτηρία του περιβάλλοντος αφού, στην πραγματικότητα, το σύγχρονο επίπεδο της περιβαλλοντικής μας ζωής θα είναι πολύ χαμηλότερο εκείνου που απολαμβάναμε στο παρελθόν.

Και, ενώ δεν έχουμε ξεχάσει πως να ονειρευόμαστε, πρέπει πλέον να ξεκινήσουμε να περιλαμβάνουμε σε αυτά τα όνειρα και τη δημιουργία ενός καλύτερου περιβάλλοντος που, όπως και κάθε όνειρο, θα λειτουργεί και ως την αναγκαία παρακίνηση προσπαθειών πραγματοποίησής του.

Αυτό, ενδεχομένως, είναι και εκείνο το χαρακτηριστικό που απωλέσαμε και πρέπει να ανακτήσουμε ως ενήλικες δηλαδή, την ρεαλιστική απεικόνιση και επίτευξη ενός όμορφου ονείρου που στην προκειμένη περίπτωση περιλαμβάνει αποκλειστικά το περιβάλλον μας.