Στη δύση του ηλίου
Κρατώ ένα φαναράκι
Φωτίζει το κενό
Δίπλα απ’το κρεβατάκι
Σςς φωνάζουν δυνατά
Και πρώτα απ’όλα οι μνήμες
Ζωγράφισαν τη μοναξιά
Που γέμισαν οι μήνες
Το σώμα δεν ακολουθεί
Των σκέψεων τη φλόγα
Κλείνει η κλίνη με σιωπή
Εκεί που υπήρχαν λόγια
Ποιος να κοιτά από μακριά
Και ποιος να αποζητάει
Σε τέλος εκκωφαντικό
Δείχνει η ζωή να πάει
Κλάμα ανθρώπων ποιος ζητά
Και ποιος να απαιτήσει
Στης ερημιάς τα σύνορα
Φύλακες μ’έχουν κλείσει
Σεντόνι χρώματος λευκού
Με σκέπασε στη γέννα
Μα η φορεσιά της λησμονιάς
Χρώμα έχει μόνο ένα
Ίσως,να κρύβεται εκεί
Της ύπαρξης η ελπίδα
Σε φόντο χρώματος λευκού
Και αποζητώ πατρίδα
Θολά τα πρόσωπα θα πεις
Μπρος στη μορφή που δείχνω
Το φως καρδιάς έχει κρυφτεί
Σε κόσμο δίχως ήχο
Το μονοπάτι της πληγής
Ποιος θα το περπατήσει
Όταν κανείς δε ξενυχτά
Γι’άνθρωπο που έχει σβήσει
Τ’αηδόνια ένα πρωινό
Τ’άκουσα στο μπαλκόνι
Τραγούδι γράφανε καιρό
Γι’ανθρώπους που’ναι μόνοι
Πείτε τα λόγια σας μικρά
Και από ψηλά κοιτάζω
Τον ουρανό αγκάλιασα
Με αυτόν θα σας σκεπάζω
Γραμμένο για κάποιον που έφυγε μόνος…